و زمین گفت سلام ؛                                                   

و درون دلش آهسته شکفت

گل لبخند که پر بود از شور

از طراوت، از نور...

و زمین داد ندا؛                                                       

در دلش شور افتاد

وتمام رخ گل بود

که ازشوق غرور

از دل خاک برست ...

و زمین شد مسرور؛                                                

بوسه زد بر دل خاک

که درونش گل بود...

نوشته شده در شنبه 89/4/26ساعت 12:6 عصر توسط میترابهار نظرات ( بدون ) |